Ik kende hem nog niet, Peter Delpeut. 
Tot ik hem in de weken van de Tour de France op Radio 1 hoorde bij Deborah Blekkenhorst. En veelzijdig man: filmer, schrijver, kunstkenner. Prettige verteller over het plezier van fietsen. Toen viel de titel van een van zijn boeken: filosofie van het fietsen. Daar wilde ik meer van weten. Het zou me niet verbazen als er een link is naar toeristisch hardlopen. Vandaar. Bij nader inzien gaat het om een herdruk van De Grote Bocht uit 2003, aangevuld met een zevental columns die eerder verschenen in Op Pad. Delpeut schrijft in De Grote Bocht over de fietstocht die hij en zijn partner door de VS maakten en mijmert en passant over het plezier van fietsen, van de beweging, van de vertraging van het leven die vroeger eerder werd opgevat als een versnelling van het leven. Over de invloed van de omgeving op je waarneming en je beleving van de ruimte en het zogenaamd eentonige landschap. Leuk is hetgeen hij vertelt over de eerste jaren van de fiets en de enthousiaste verhalen die daar toen over verschenen. Men ervoer de fiets als een versnelling van het leven, sprak over ‘luchtdouches’ die het veroorzaakte. Ook de gedachte dat je met de fiets grote afstanden kon afleggen en onderling kon wedijveren in snelheid. Ook werden er in die beginjaren wedstrijden gehouden tussen de trein en de fiets. Prachtige anekdotes, vooral die over die vijfzitter waar een van de fietsers tijdens de wedstrijd het leven laat en wat de anderen daarmee doen (neen, ze laten hem niet aan de kant van de weg achter…..)
De fiets bracht ten opzichte van de trein veel vrijheid. De trein verplaatst jou van A naar B alsof je een pakketje bent; de fiets geeft je veel meer vrijheid in de route. Delpeut noemt een collega schrijver die altijd alleen met wind mee fietste en dan wel zag waar hij naar toe ging.
Naast fietshistorie geeft Delpeut ook mooie doorkijkjes op hetgeen hij van de VS ziet en merkt. Lees . wat hij, bijna aan het eind van de tocht, schrijft over Las Vegas. Je kunt het raden. Hij verwoordt het mooi.
De manier waarop Delpeut schrijft over het fietsen lijkt op het toeristisch hardlopen: beiden ontlenen hun genoegen aan het gegeven dat het doel niet ligt buiten de activiteit zelf.
