Dat is de titel van het romandebuut van Pia de Jong, inmiddels al weer drie jaar geleden (2008) verschenen. Ik 
kwam er pas onlangs mee in aanraking en heb het met genoegen gelezen. Het is het verhaal van een 14 jarig meisje dat samen met haar broer, ouders en een soort huisvriend een tocht maakt in onherbergzaam Lapland. Ideetje van de vader die last heeft van een overdosis gedrevenheid waardoor hij te veel risico’s neemt en uiteindelijk alleen zelf gelukkig wordt van het avontuur. Die vader heeft geen enkel oog voor het welbevinden van zijn gezin en kinderen zijn op de leeftijd echt nog overgeleverd aan hun ouders, dat blijkt wel. Tussen de regels door lees je hun lijden.
Nadat ik het boek gelezen had trof ik op internet een mooie boekbespreking aan van Jeroen Vullings 
alsook een interview met Pia de Jong en haar echtgenoot Robbert Dijkgraaf. Inderdaad, de president van de KNAW. In de boekbespreking trekt Vullings een vergelijking met onder meer Hermans’ Nooit meer slapen, een hit uit mijn studententijd. Hoeveel mensen zouden dit boek van Hermans nu nog lezen?
Recensie: http://www.vn.nl/Standaard-media-pagina/LangeDagen-PiaDeJong.htm
Interview: http://www.vn.nl/Artikel-Literatuur/Robbert-Dijkgraaf-en-Pia-de-Jong-We-lezen-alles-van-elkaar.htm
