A.F.Th. van der Heijden schreef een indrukwekkend eerbetoon aan zijn zoon Tonio die in de vroege ochtend van de eerste Pinksterdag van 2010 bij een ongeluk zwaar gewond raakte en nog diezelfde dag in het AMC aan de verwondingen overleed. 
En die dag begint voor zijn vader Adrie en moeder Mirjam Rotenstreich een nachtmerrie waar geen einde aan lijkt te komen.In deze dikke roman komt alles aan de orde: de verwekking, de geboorte, de jeugd, de studie, de vriendschappen van Tonio, alles rond die fatale nacht wordt zorgvuldig en in detail gereconstrueerd door ouders die op zoek zijn naar de waarheid over hun zoon en diens laatste levensuren. Maar zeker zo centraal staat ook het verdriet van de ouders dat in een eindeloze reeks varianten wordt beschreven en een enkele keer wordt geanalyseerd. Dat laatste gebeurt halverwege het boek als Van der Heijden de verschillende emoties beschrijft die hem ten deel vallen: opgejaagdheid, nervositeit, opstandigheid, schuldgevoel, woede, trots, schaamte, gelatenheid. Veel dus, bijna teveel. Niets is meer wat het was, alles is anders en heeft een nieuwe plaats gekregen: ervoor of erna.
Aangrijpend en tegelijk heel mooi geschreven ondanks de tekortkomingen die er ook zijn. Een echte roman toch ook, een indringende requiemroman. Een half jaar terug was ik verbouwereerd bij het zien van grote posters met dit boek. Het gaf me de associatie van een moeilijk te begrijpen combinatie van intens verdriet en commerciele exposure. In het boek trof ik niets daarvan aan. Integendeel, Van der Heijden durft na het gruwelijke gebeuren de straat bijna niet meer op. Dat zet de publiciteit rond het boek in een ander licht. Een ongewilde beklemtoning van het eerbetoon voor de zoon.
