Morgen lever ik mijn leaseauto in, mijn tankpas, laptop en telefoon. Vandaag de laatste klus gedaan – een mooie opdracht en daarmee waardige finale. Het zit erop. Morgen met pensioen. Het afscheid van de collega’s heeft een paar weken terug al plaatsgevonden, net voor de eerste vakantieperiode begon. Een heel fijne en intieme gebeurtenis waar ik met veel plezier op terugkijk.

Ruim 39 jaar fulltime gewerkt en daarvoor enige jaren parttime als student-assistent. Opgeteld niet langer dan in totaal drie, vier weken ziek geweest. Vaak lange dagen gemaakt, veel op de weg gezeten ook. Hard gewerkt, met op de achtergrond het calvinistische arbeidsethos: het gevoel van een opdracht maar ook, vooral de laatste maanden, een diep gevoel van dankbaarheid voor wat mogelijk was. Ik noem het genade.En veel, heel veel geleerd.

Zoals hoe je met collega’s omgaat en met leidinggevenden.

Hoe je je gevoel voor pluis/niet pluis ten aanzien van mensen en situaties cultiveert.

Hoe je leert onderscheiden tussen macht en gezag (geattribueerde macht).

Hoe je leert dat (persoonlijk) leiderschap vooral bestaat uit ‘doen wat bij jou past’ in relatie tot anderen.

Hoe je zelf leiding kunt geven en wat je daar zelf dan weer van vindt.

Hoe je steeds zoekt naar het leveren van toegevoegde waarde voor je opdrachtgever. En dat is echt iets anders dan ‘je eigen ding doen’ (je kunstje vertonen).

Hoe je leert om met feedback om te gaan en hoe lastig dat toch blijft.

Hoe je verantwoordelijkheid moet nemen voor je eigen ontwikkeling en die dus zelf moet organiseren.

Hoe je ‘afscheid neemt’ van een gewaardeerde maar niet goed functionerende collega, zonder enig dossier.

Hoe je bij het ontstaan van een mismatch tussen jou en de organisatie waar je bij werkt, de regie over je eigen bestaan niet uit handen moet geven, opdat je welbevinden niet afhankelijk is van een ander.

Hoe je in tijden van een crisis in de organisatie niet meegesleurd hoeft te worden in de neerwaartse spiraal.

Hoe je merkt dat persoonlijke waardering misschien wel de belangrijkste satisfier is, op welke leeftijd dan ook.

Hoe je leert dat zelfkennis de belangrijkste eigenschap is van een goede manager.

Hoe je leert dat wat je jong leerde soms pas decennia later betekenis krijgt.

Hoe je leert dat je nooit ‘af’ bent en dat je ‘een leven lang leren’ niet hoeft te leren omdat er eenvoudigweg niet aan te ontkomen valt.

Hoe je leert dat de balans tussen privé en zakelijk niet statisch is maar wordt bepaald door de omstandigheden in het privédomein.

Hoe je leert van ‘afkijken’, ook wel ‘rolmodellen’ genoemd. En hoe die rolmodellen geen BN’ers zijn maar mensen die op je pad komen op het moment dat jij daar behoefte aan hebt.

Hoe je leert dat je met taal nieuwe werkelijkheid kunt constitueren.

Share