Als ik vertel dat we een leuke vakantiewoning hebben op De Bremerberg in Biddinghuizen, zie ik ze wel eens denken: ‘OMG! BIDDINGHUIZEN, of all places! Flevoland! Kon je niets beters vinden? Of betalen?’ Inderdaad, Flevoland, de provincie waar edelherten van de Veluwe, zoals onlangs bleek, een nieuw onderkomen zoeken. Inderdaad, Biddinghuizen, de plaats van Walibi, Lowlands, Defcon en Opwekking.

Ieder jaar, al sinds 2000, zijn we er de hele maand augustus. Het is een maand waarin kleinkinderen komen logeren, waarin tijdens het Lowlands weekend (helaas dit jaar niet!) de tuin vol staat met tenten van onze volwassen kinderen en hun vrienden. Een maand van tochtjes in de directe omgeving. Vandaag ga ik naar het Harderbos, net over de gemeentegrens van Dronten (waartoe Biddinghuizen behoort) met Zeewolde. Ik wil daar de rode route van 8,5 km te wandelen. Het is 8 augustus 2020, de dag dat in De Bilt het warmterecord uit 1975 wordt gebroken met 33 gr Celsius. 

Ik ga op de fiets, een tocht van 12 kilometer waarin ik een aarzelende ree zie en een buizerd die net een prooi heeft gevangen maar die af moet staan aan een sterkere soortgenoot, een tocht waarin een kwikstaartje een tijdje voor me uitvliegt. 

Even over die ree. Die loopt langs de Strandgaperweg. De Strandgaperweg bestaat uit twee, of beter, drie gedeelten. Als ik, komend van de Bijsselseweg,  de Spijkweg oversteek ter hoogte van De Zeearend, een onderkomen van Staatsbosbeheer en Veteranen, kan ik linksaf over een verharde weg van ongeveer een kilometer. Hier zag ik in het verleden regelmatig vossen lopen. Ook nu zijn ze er,  dat weet ik. Vorig jaar zag ik een moeder met welp. Ik zie ze alleen vandaag niet.

Aan het eind kruis ik de Bremerbergweg en bereik ik het geasfalteerde deel met eenrichtingverkeer. Op dat deel, tussen de Bremerbergweg en de afslag naar Flevonice, loopt een reetje langs langs de weg dat iets lijkt te willen. Ja, maar wat? Oversteken?

Het diertje ziet me, komt naar me toe maar rent weer weg, keert weer om en komt me opnieuw tegemoet, toch maar niet, hup weer terug, nu verder tot de oversteek van de dreef die de toegang ontsluit tot de brede groenstrook tussen de Strandgaperweg en de dijk langs het Veluwemeer.  En weg is hij.

Ik heb deze maand al regelmatig reeën gezien, maar ben toch elke keer weer gefascineerd door dit prachtige dier. (‘beest’ wil ik typen, maar dat doet de schoonheid van dit mooie dier tekort).

Die groenstrook tussen de Strandgaperweg en de dijk langs het Veluwemeer bevat een prachtige slenk van ongeveer 1,5 km die parallel aan de dijk loopt. Dus als je over de dijk van Harderwijk naar Walibi rijdt, zie je die links liggen. Er grazen paarden. Je ziet allerlei eenden en die fantastische witte strepen: de grote zilverreigers. Eergisteren ben ik er gaan wandelen, maar hield daar mee op toen ik merkte hoezeer ik er de natuur verstoorde. Opvliegende eenden, reigers, kieviten. Beter maar niet verder.

Ik vervolg mijn tocht over de Strandgaperweg, passeer de accommodaties van het golf- en schietcentrum DorhoutMees, en bevind me vanaf dan al snel op het autovrije gedeelte. Ik passeer de kleine sluis die waterstromen links en rechts verbindt en zie daar de buizerd wegvliegen met een prooi in de poten. Wat zal het zijn? Een muis misschien? Hij (of zij) landt in het weiland rechts van de weg maar krijgt onmiddellijk bezoek van een soortgenot die kennelijk sterker is. Tja, weg lekker hapje. Het lijken wel kauwtjes, die buizerds: ze houden elkaar zo te zien goed in de gaten.

Strandgaperweg, Mosselweg, Kokkelweg, Alikruikweg, Nonnetjesweg – de wegen in deze omgeving zijn genoemd naar schelpen met seafood dat hier voor de drooglegging van de Zuiderzee gevist werd.

Ik laat de vogelhutten aan deze weg voor wat ze zijn en steek aan het eind de Karekietweg over. Daar is een parkeerplaats. Ik maak mijn fiets vast aan een paal. Daar start de rode route. 

Het is warm, erg warm. Al op de eerste 100 meter kan ik me tegoed doen aan talrijke rijpe bramen. Gezond! Ik pluk alleen de hoger hangende, indachtig het advies geen laaghangende bramen te plukken omdat vossen misschien via urine ziektekiemen hebben achtergelaten. 

De rode route volgt voornamelijk zand- en graspaden en kruist enkele keren de voor Flevoland zo karakteristieke betonnen fietspaden. Nee, hier heb je geen last van wielrenners die menen dat de weg van hen is. Daarvoor zijn zelfs de fietspaden hier in feite te smal en met teveel bochten. 

Het Harderbos is oorspronkelijk aangelegd als een productiebos. Dat levert wel veel hout op maar ook een eentonig beeld: bomen op rijtjes met minimale afstand tot elkaar. Toen Natuurmonumenten het beheer van het bos overnam, heeft het zich toegelegd op meer variatie, onder meer door gericht en ook minder te kappen. Nu zie ik overal dode bomen liggen en dat zijn prachtige plekken voor allerlei insecten die weer voedsel verschaffen aan vogels die op hun beurt… En ga zo maar door. 

Al snel zie ik een paar boomklevers omhoog schieten langs boomstammen links van me. Ik hoor en zie zóveel vogels. Verschillende soorten mezen, vinken, merels. Ik zie en hoor grote bonte spechten die halverwege de boom even blijven hangen en zich dan verplaatsen naar de achterzijde. Kende ik maar al die geluiden! Ik ken er een paar, maar niet voldoende om ze allemaal te identificeren. Ik ben geen vogelaar maar zie ze wel graag. 

Vanwege werkzaamheden is de route gedeeltelijk omgelegd, maar daar merk je weinig van. Ja, een stukje langs de Karekietweg, dat is dan nieuw. Na het nemen van de brug over de weg beland ik in het gedeelte waar ook pannenkoekenboerderij Hans en Grietje een tocht heeft uitgezet. Geen kind te zien. Die staan natuurlijk allemaal te springen op een kussen of zitten in een trapauto. Leuk voor kinderen in de basisschoolleeftijd! Nog vorige week aten we er met kleinkinderen een lekkere pannenkoek.

Ik loop langs verschillende, ja wat zijn het, vijvers? Mooie plaatsen voor vogels, kikkers, en libellen. Natuurlijk moet ik denken aan ‘het schrijverke’ van priester/dichter Guido Gezelle.

Verderop moet ik over een brug om weer op het andere gedeelte te komen. Ik zie jonge futen en kom de eerste tegenliggers tegen. Die komen waarschijnlijk vanaf het Landalpark Harderwijk dat ook een ingang heeft naar het Harderbos. 

Misschien lag het aan het weer, misschien is het gewoon de realiteit: het Harderbos is een plek waar edelherten een rustig onderkomen zouden kunnen vinden. Je komt er weinig mensen tegen, ondanks inspanningen van Hans en Grietje, Natuurmonumenten en trailrunningorganisaties om het bos bekender te maken. 

Is dat erg? 

Mwah.