Het derde weekend van augustus was het weer zover: ons jaarlijkse feestje dat ‘Lowlands’ heet. Hét grote festival in Biddinghuizen. Twee keer werd het als gevolg van de corona-epidemie afgelast. Nu kon het weer. Wie zich op de media verlaat, krijgt alleen de grote namen mee die hier optreden met als absolute top de Belgische Frans-talige Stromae. Maar vergis je niet, er is meer te doen dan met z’n 35.000-den als sardientjes in een blikje in een overdekte hal mee te bewegen.
Huisje
We zijn de tel wat kwijt maar vermoedelijk was het de 18e keer dat we dit festival bijwoonden. Twintig jaar geleden ging een van onze dochters werken in de pannenkoeken-stand op het festivalterrein. Zij wist ons enthousiast te maken en zo kwam dit evenement vast in ons programma. We hoeven gelukkig niet te kamperen op het festivalterrein of in de rij te staan voor de douches daar. Het toeval wil dat wij een vakantie-bungalow hebben op loopafstand van het evenemententerrein; we hebben het allemaal in ons eigen huisje. En onze tuin staat die dagen vol met tenten van kinderen en vrienden van kinderen die ook naar het festival gaan.
Meer dan alleen muziek

Zoals gezegd, het programma is breder dan alleen muziek. Er zijn films te zien, balletoptredens, lezingen van The School of Life, interviews met schrijvers, politici die komen spreken, cabaretiers, noem het allemaal maar op. Je kunt je laten verrassen! En dat heb ik me ook laten gebeuren. Zo bezocht ik een interview met NRC-columnist Marcel van Roosmalen die ik kende als een wat sikkeneurig type. Maar wat een leuke man en wat een interessante denkbeelden over hoe hij zijn rol ziet! Ik woonde een opname bij van de NPO-radio 1 podcastserie ‘Nooit meer slapen’ waarin Pieter van der Wielen in gesprek ging met Roxane van Iperen van wie ik het mooie boek ‘Het Hooge Nest’ las. Het interview bood bruikbare inzichten over hoe om te gaan met diversiteit. Dat groepen gelijkgezinden elkaar opzoeken, zoals op het overwegend ‘witte’ Lowlands, daar is niks mis mee; cruciaal is dat niemand wordt buitengesloten.
Ook was er een sessie met jonge auteurs die tevoren de opdracht hadden gekregen een kort verhaal te schrijven over ‘bufferzonde’. Het leverde een mooi palet van kleuren op met voor mij als uitschieter de jonge, in Italië woonachtig en werkzame Christine Bax. Alle auteurs zijn verbonden aan de site papierenhelden.nl, een site die ‘het verhaal voor nu’ wil promoten.
Vreedzaam
Dit jaar ging voor het eerst een kleindochter van ons mee. Ze is bijna veertien en dat is daar ook wel de minimumleeftijd. Thuis vertelt ze natuurlijk over de optredens die ze gezien heeft, maar ook over de vriendelijke sfeer, de gezelligheid, de aardige omgangsvormen, het rekening houden met elkaar. Over hoe vreedzaam het was.
Beethoven

Zondag trad Stromae op als slotact van het festival. Zijn optreden bestaat niet uit ‘zo maar wat liedjes zingen’, er is een hele grote show omheen vol animaties en geavanceerde techniek. Helaas werd het materiaal hiervoor te laat aangevoerd zodat het opbouwen van het podium niet ’s nachts al kon. Daardoor kwam het traditionele zondagmorgen-spektakel te vervallen: het optreden van het Noord Nederlands Orkest. Dat zou met koor en al met 160 personen aanwezig zou zijn. Op hun programma de Negende symfonie van Beethoven. Wat had ik dat graag meegemaakt!
Dinsdags na het festival beluisterde ik tijdens een lange wandeling een prachtige uitvoering met die geweldige ‘Ode an die Freude’ tot slot. Het was even niet anders.
(Dit blog verschijnt ook als column in het oktobernummer van het tijdschrift van VOV, Voorschoten)
Mooi Harm dat die traditie van ‘Lowlands’ eerst is doorgegeven door de volgende generatie en dat Aagje en jij nu een generatie overslaan om jullie kleinkinderen daarin mee te nemen.